คราวนี้ผมก็ได้ถูกย้ายมาโรงพยาบาลบางปะกอก 9 แล้ว ซึ่งในความเห็นผม ถือว่าเป็นโรงพยาบาลที่หรูหราที่สุดในบรรดา 3 โรงพยาบาลที่ผมได้เข้า จริงๆ อาจจะเป็นเพราะเค้าพาผมเข้าวอร์ด VIP (มันจะมีสองระดับ) ด้วยความที่เป็นหลานหมอยง (หมอยงเป็นบอร์ดโรงพยาบาลบางปะกอก 9 และเข้าคลินิก 1 วัน) ห้องนี่แบบตกแต่งหรูหราไฮโซ ทั้งภาพประดับที่ดูมีราคา ม่านปิดสีทอง

นอกจากนี้แล้ว ในความเห็นผม พยาบาลของบางปะกอก 9 บริการดีที่สุดในทั้งหมดทั้งมวล เรียกปุ๊ปมาเร็ว แถมพูดจาน่ารัก ทำอะไรก็ดูเป็นงาน ไม่มีอะไรเพี้ยนๆ ให้แอบหงุดหงิดใจ

ในช่วงที่อยู่บางปะกอก 9 อาการของผมก็ไม่ค่อยแตกต่างจากตอนอยู่ที่วิภาวดีเท่าไหร่ ก็คือมีไข้สูงทั้งวัน ลดบ้างเมื่อกินพารา นอน แล้วก็ต้องนับน้ำเข้าออก ฉี่ก็ต้องกรอกอะไรเหมือนเดิมทุกประการ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมออกจะขัดใจที่สุด เมื่อเทียบกับความหรูหราของห้อง บริการที่แสนดีของพยาบาลสุดน่ารัก คืออุปกรณ์ครับ เทอร์โมมิเตอร์วัดไข้ก็กลายเป็นแบบปรอท (ยังดีมีพลาสติกหุ้ม) เครื่องให้น้ำเกลือก็ไม่มี เป็นแบบปรับแมนนวล ตอนแรกก็แอบงงๆ ไปเหมือนกันว่า โรงพยาบาลดูแพงขนาดนี้ แพ้วิภาวดีในเรื่องพวกนี้ได้ไงเนี่ย

แต่เพราะอยู่ที่บางปะกอก 9 ซึ่งหมอเจ้าของไข้ผม เป็นลูกสะใภ้ของอาหมอยงผมเอง ชื่อพี่เจิน (จริงๆ จะเรียกว่าพี่สะใภ้เลยก็ได้ แต่เดี๋ยวไม่เห็นว่าไปทางไหน) เลยจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ แทนที่หมอจะเข้ามาหาวันละครั้งแบบที่วิภาวดี อันนี้เล่น เช้า กลางวัน เย็น ครบ วันละ 3-4 ครั้ง ซึ่งจริงๆ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะมีผลต่อการรักษาบ้างหรือเปล่า 555+

ช่วงที่อยู่ที่บางปะกอก 9 เนี่ยแหละครับ ที่สภาพจิตใจผมเริ่มตกต่ำ เพราะถึงยังไง อยู่โรงพยาบาลมันก็ไม่สบายจิตเท่าอยู่บ้าน แล้วมันก็เป็นสภาพที่แบบ เราป่วยมามากแล้วนะ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ ถ้าจะต้องเป็นไข้ ถ้าจะต้องอาเจียน ก็ขอเป็นที่บ้านได้มั้ย อารมณ์นั้น ตอนนั้นถึงขนาดร้องไห้เลยนะ แต่สุดท้ายอาหมอยงก็ยังไม่ยอมปล่อยกลับ ฮา…

จนผมอยู่ที่นี่ได้สักสัปดาห์นึง อาการก็ยังไม่ดีขึ้นอีก จนสุดท้ายอาหมอยงเลยตัดสินใจจะย้ายผมไป รพ.จุฬาฯ เพื่อหาหมอที่เก่งกว่านี้

ต่อตอนต่อไปครับ 🙂

(ปล. มารู้ทีหลังว่า เค้าชาร์จค่าห้อง กับค่าบริการแค่ 50% ด้วยครับ แต่พวกค่ายานี่จ่ายเต็ม แต่เอาเข้าจริงๆ ประกันก็จ่ายอยู่ดี ไม่รู้จะลดทำไม)