สืบเนื่องจากบล็อกที่แล้ว Territorial Me

ตั้งแต่สมัยช่วงปีแรกๆ ของคิวบิกฯ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผมรู้สึก upset หงุดหงิดกับการกระทำของคนอื่นบางคน ที่เราเองคาดหวังจะให้เขาประพฤติตัวเป็นอีกอย่าง อย่างที่เราหวัง อย่างที่เราพึงใจ

ในตอนนี้ อ.สุมาลีได้สอนผมด้วยคำกระแทกใจว่า “เราต้องถามตัวเองว่าเราเป็นใคร จะมีสิทธิ์ไปให้เค้าเป็นอย่างที่เราต้องการ?”

ถ้าให้พูดตามตรง ข้อความดังกล่าวส่งผลถึงชีวิตที่เหลือของผมไม่น้อยครับ

ทุกครั้งที่มีอะไรที่ขัดหูขัดตาผม ผมก็มักจะพยายามถามตัวเองทุกครั้งว่าเราเป็นใครกับเรื่องนี้ แล้วเรามีสิทธิ์จริงๆ หรือเปล่าที่จะโกรธ ที่จะไม่พอใจ ซึ่งหลายๆ ครั้งคำตอบก็คงแตกต่างกันไป

แต่ส่วนหนึ่ง ผมคิดว่าการคิดได้แบบนี้ ก็ทำให้ใจเราสงบขึ้นได้ไม่น้อยนะครับ และหลายๆ ครั้งมันก็ทำให้เราเลือกที่จะมาปรับมาแก้ที่ตัวเราให้ดีที่สุด แทนที่มัวแต่จะเอาแต่โทษแต่ว่าอีกฝ่ายหนึ่ง

แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งที่ผมจะคิดได้หรอกนะครับ

…

หลายๆ ครั้งมันก็มีหลายๆ เรื่องที่ชวนให้ผมอยากจะน้อยใจ อยากจะงอนอยู่บ้างเหมือนกัน

สิ่งหนึ่งที่ผมจะถามตัวเองทันที ก็เช่นเดียวกับที่กล่าวไปตอนต้น ว่า “ผมคือใคร? และผมมีสิทธิ์อะไรที่จะน้อยใจหรืองอน?”

ถ้าผมไม่มีสิทธิ์ ต่อให้ความรู้สึกผมถูกย่ำยีแค่ไหน เราก็ต้องเตือนตัวเองว่าเราไม่มีสิทธิ์จะไปน้อยใจ

และสิ่งเดียวที่เราจะทำได้ ในขอบเขตของเรา ก็คือถ้าไม่ทนต่อไป ก็เลิกทนซะ!