I’m the Boss

เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็บ่นชีวิตมนุษย์เงินเดือนกันนะครับ ไม่รู้ทำไม แต่ถ้าดูเพื่อนๆ รอบๆ ตัวหรือกระแสสังคม ก็มักจะโอดโอยกับชีวิตการเป็นลูกน้องว่ามันแสนสาหัสอย่างนั้น แสนสาหัสอย่างนี้ อย่างเพจเรียนเจ้านายที่เคารพที่ก็ดูจะป๊อปน่าดูเหมือนกัน

ถึงผมคงจะบอกไม่ได้ว่าชีวิตลูกน้องมันจะดีจะงามหรือบัดซบยังไงมากเท่าไหร่ เพราะชีวิตนี้ไม่เคยได้ผ่านช่วงเวลานั้นมา คงจะไม่เข้าใจอะไรทำนองนั้น แต่ก็อยากจะมาแชร์ว่า จริงๆ แล้วชีวิตบอสนี่มันก็ไม่ได้งดงามอย่างที่ทุกคนคิดนะครับ

อย่างแรกเลยคือความรับผิดชอบที่มี จะคิดจะทำอะไรกับงาน มันก็ต้องห่วงหน้าพะวงหลังไปเสียหมด จะทำแบบนี้ หรือทำแบบนี้ ลูกค้าจะโอเคมั้ย? แล้วทีมของเราล่ะจะว่ายังไง? จะมีเงินมาพอมั้ย? ของที่มีอยู่จะใช้คุ้มมั้ย? บลา บลา บลา มันช่างยากกว่าที่หลายๆ คนคิดนะครับ

ยิ่งไปกว่านั้น ไอ้ความรับผิดชอบที่ว่าเนี่ย มันรวมไปถึงชีวิตของเหล่าสารพัดลูกน้องมนุษย์เงินเดือนที่เราดูแลอยู่เนี่ยแหละ ที่เราต้องคอยมาสอดส่องใส่ใจดูว่า เอ… แฮปปี้กันอยู่ดีหรือเปล่า วันนี้ทำไมอารมณ์ดูตุ่นๆ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ชีวิตแฮปปี้ดีไหม มีเงินพอใช้ไหม มีปัญหาส่วนตัวทางบ้านอะไรหรือเปล่า แผนการชีวิตในอีก 3 ปี 5 ปี 10 ปีจะเป็นยังไง จะบวช จะเรียนต่อ จะแต่งงาน เราจะรองรับอะไรกับการเปลี่ยนแปลงชีวิตของแต่ละคนได้ไหม เบื่องานหรือเปล่า มีโอกาสพัฒนาทักษะความสามารถของตัวเองอย่างที่ควรจะเป็นหรือเปล่า มีปัญหาขัดใจอะไรกับใครหรืออะไรหรือเปล่า เราต้องแก้ไขสภาพแวดล้อมในการทำงานอะไรหรือเปล่า บลา บลา บลา ไอ้สารพัดความยิบย่อยของมนุษย์เหล่านี้เนี่ย ขอบอกเลยว่า ใช้พลังชีวิตสุดๆ ไปเลยครับ

แล้วคนเป็นหัวหน้า ก็ต้องระวังท่าทีหลายๆ อย่างไปเสียหมด เพราะต้องทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับคนอื่น แถมถ้าทำอะไรผิดแล้วก็คงจะไม่มีใครมาว่ากล่าวตักเตือนอะไรเรา เลยยิ่งต้องมีสติกับทุกอย่างที่ทำเป็นพิเศษ จะแสดงความคิดความเห็นความรู้สึกอะไรกับลูกน้องคนไหนก็ต้องคิดแล้วคิดอีก ถึงจะเกลียดหน้าลูกน้องคนไหนให้ตายยังไง ถ้าไม่ใช่ว่าเขาทำอะไรผิดเกี่ยวกับเรื่องงาน ก็ต้องยอมรับและฝืนทนไปให้ได้

แถมต้องแอ๊บเป็นบอสที่ดีรักลูกน้องทุกคนอย่างเท่าเทียม จะแอบเม้าท์มอยรักพี่เสียดายน้องมากก็ไม่ได้ ใครทำอะไรให้เซ็งให้เสียใจ จะมาโอดโอยน้อยใจอะไรก็ไม่ได้ และถ้าเบื่อจริงๆ ก็ไม่ได้มีทางหนีที่ไล่อย่างลาออกเปลี่ยนงานแบบที่มนุษย์เงินเดือนจะมีกัน

สารพัดพลังจิตเหล่านี้ที่ต้องใช้ บางวันก็อยากจะตะโกนออกมาดังๆ ว่า “อีห่าราก” สไตล์กฤษษี่ แต่ก็ทำไม่ได้

เลยขอมาเขียนบล็อกระบายหน่อยแล้วกัน เพราะทนๆ นานๆ ไป…

ก็เริ่มจะเสพติดความเจ็บปวดซะแล้ว