เช้าวันนี้เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ผมตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ห้องหนึ่ง มองตรงออกไปทางทิศตะวันออกมีหน้าต่าง ด้านนอกมีพระอาทิตย์ที่เพิ่งขึ้นมาส่องแสงอุ่นๆ ทะลุเข้ามา ผมมองออกไปอย่างสงบ แต่ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด

ผมใช้เวลาครู่หนึ่งมองท้องฟ้านั้น ในใจคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นในช่วง 5 วันหลังจากนี้ โดยที่คงไม่ได้คาดคิดเลยว่า 5 วันนั้นจะนำไปสู่เหตุการณ์ต่างๆ อีกมากมายในช่วง 10 ปีหลังจากวันนั้น

เมื่อจิตใจผมวกกลับมาถึงปัจจุบัน ผมเดินไปเปิดประตูที่อยู่ทางขวามือ พบกับห้องโล่งๆ ที่มีฟูกสีเขียววางอยู่เป็นกลุ่มก้อนต่างๆ 6 กลุ่ม ผมใช้เวลาสักครู่ในการแต่งตัว แล้วจึงลงลิฟต์เพื่อไปรับประทานอาหารเช้า แล้วจึงเดินไปยังอาคารอุบลฯ พบกับผู้คนมากมายที่ต่างคนต่างกำลังทำหน้าที่ของตนเองตามที่นัดหมายกันไว้ บ้างกำลังยืนรอต้อนรับน้องๆ บ้างกำลังช่วยน้องๆ ถือกระเป๋า บ้างกำลังง่วนกับการหาป้ายชื่อและหมวกให้กับน้อง และบางคนกำลังเตรียมฐานสำหรับกิจกรรมแรกในช่วงเช้า

ใครจะรู้…ว่าภาพแบบนี้จะปรากฏขึ้นในชีวิตผมอีกนับครั้งไม่ถ้วนในช่วง 10 ปีข้างหน้า และไม่ว่าจะครั้งไหนๆ บรรยากาศนั้นยังคงมีพลังบางอย่างที่ผมรู้สึกได้จากทุกๆ คนที่อยู่ตรงนั้นในทุกๆ ครั้ง

มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ…