วันนี้จะเป็นวันแรกของการเดินทาง 1 เดือนไปญี่ปุ่นกับอเมริกา โดยที่จะเริ่มจากญี่ปุ่นก่อน ทริปแรกในส่วนของญี่ปุ่นจะมีผู้ร่วมอุดมการณ์อยู่สองคนคือแทนกับกร โดยที่แทนจะเดินทางไปพร้อมกันในคืนวันที่ 9 มีนาคม (เช้า 10 มีนาคม) ส่วนกรจะตามไปญี่ปุ่นเองทีหลังถัดไปอีกหนึ่งวัน

ความตื่นเต้นของการเดินทางเริ่มต้นที่เนื่องจากว่าทั้งผมและแทนจองตั๋วแยกจากกัน เพราะว่าเส้นทางไม่เหมือนกัน ของผมต้องไปเป็นตั๋วแบบไปอเมริกาแล้วแวะพักที่ญี่ปุ่น ในขณะที่ของแทนเป็นตั๋วไปกลับญี่ปุ่นปกติ เราจึงไม่สามารถวางแผนที่จะจองที่นั่งไว้ก่อนได้ เพราะถ้าเป็นไปได้ก็อยากได้ที่นั่งติดกันที่ติดทางเดิน ก่อนหน้านี้เคยพยายามโทรไปหา JAL แล้ว แต่เค้าบอกว่าเครื่องมันเต็มมาก เลยจองให้ไม่ได้ เลยกะไปรอลุ้นว่า 72 ชั่วโมงก่อนเวลาเครื่องขึ้นปุ๊ปจะรีบเช็คอินเลือกที่ไว้เลย

ปรากฏว่า พอถึงเวลา 72 ชั่วโมงที่ว่า ผมก็รีบล็อกอินเข้าไปเพื่อจะเช็คอินในระบบ ปรากฏว่าแม่เจ้า! เหลืออยู่ 5 ที่ แล้วทั้งหมดดันเป็นแถวหลังสุดของบล็อกติดห้องน้ำ ตอนนั้นเลยคิดว่า เอาวะ รีบไปเช็คอินหน้าเคาน์เตอร์ก็ได้ ตามกำหนดเครื่องออกตี 1 ก็ไปซะตั้งแต่ 2 ทุ่มกว่าๆ ปรากฏพอเข้าไปเช็คอิน พนักงานที่เคาน์เตอร์ก็งงๆ เหมือนมีปัญหาอะไรสักอย่าง สักพักพนักงานอีกคนที่เหมือนว่าน่าจะใหญ่กว่าก็เข้ามา คุยๆ อะไรกันสักพัก แล้วก็ถามขึ้นมาว่า “คุณณัชกับคุณนพวิทย์จะไปทำอะไรกันที่ญี่ปุ่นคะ” แว้บแรกในใจก็คิดขึ้นมาว่า “อีดอกจะเสือกอะไร” แล้วก็ตอบไปว่า “อ๋อ ไปเที่ยวครับ” พนักงานจึงตอบกลับมาว่า “เนื่องจากว่าที่นั่งเต็ม เราเลยต้องอัปเกรดให้เป็น BC นะคะ” พอเราได้ยินแว้บแรกยังงงๆ อยู่ ก็ถามกลับไปว่า “อะไรนะครับ?” “ตอนนี้ที่นั่ง Economy Class ไม่มีที่ว่างแล้ว ทางเราเลยจะย้ายให้ไปนั่ง Business Class ค่ะ” พร้อมกับถามติดตลกว่า “หรือจะไม่เอาคะ?” เอ้า อีห่านี่ก็เอาสิ ด้วยเหตุนี้เราจึงได้จับพลัดจับผลูนั่ง BC เฉย เก๋ซะไม่มี (แต่ถ้าได้อัปเกรดตอนที่เป็น HND-SFO จะดีใจกว่านี้มาก อันนั้นเป็นเครื่อง 787)

และด้วยบุญวาสนาในชาติปางก่อน ก็เลยทำให้เราได้มีโอกาสนั่ง BC กับเขาบ้าง มีซูชิในจานปกติให้กิน ขวดโชยุน่ารักเชียว ที่ฟินสุดมันอยู่ที่ว่า ที่นั่งมันทำเป็นเตียงราบได้เนี่ยแหละ (ถึงอยากได้เป็นขา HND-SFO ที่นานกว่านี้)

ข้ามเวลามาในตอนเช้า พอมาถึงที่ NRT ตามแผนการเดิมเราก็ตั้งใจว่าจะไปดูสวนสตรอเบอร์รี่ที่ชิบะเพราะใกล้นาริตะอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเปลี่ยนแผนกันว่าเข้าโตเกียวเลยแล้วกัน เพราะถ้าขากลับไม่ได้นั่ง Narita Express จะใช้เวลาพอสมควรกว่าจะกลับถึงโตเกียว (เสียดายเวลา) จากไร่สตรอเบอร์รี่เลยกลายเป็น Ginza และตลาดปลา Tsukiji แทน

ตรงนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ นอกจากว่าได้ชิมลมชมบรรยากาศ แวะเข้าไปสักการะ Apple Store แล้วก็เดินไปต่อถึงที่ Tsukiji ระหว่างทางก็เจอร้านซูชิประปราย แต่ด้วยความที่เราคิดว่า เห้ย ไปกินตรงตลาดน่าจะถูก/สดกกว่าน่า ก็เลยข้ามๆ ไป ทีแรกก็นึกว่าจะได้ไปลองกินซูชิร้านดังที่ชื่อว่าซูชิไดอะไรนั่น แต่พอไปถึง คุณพระ! แถวยาวยังกับจู๋ภูวัน แม่งยัดกัญชาแทนวาซาบิหรืออะไร เลยตัดสินใจเดินๆ ดูร้านอื่นใกล้ๆ ที่ว่างๆ แทน (ซึ่งดูไปดูมาก็น่าสงสารนะ แบบ ร้านอยู่ติดๆ กัน และว่าง แต่คนก็ยังอุตสาห์จะต่อแถวกินอีกร้าน โถ…)

สุดท้ายเราก็ตัดสินใจมาร้านนี้ ก็กินไปคนละชุดเพราะง่ายดีไม่ต้องสื่อสาร ก็กินไปกะว่าจะยังไม่เอาอิ่ม กะกินเรื่อยๆ ลองหลายๆ ที่ดีกว่า พอกินเสร็จจ่ายเงินออกมา ก็มาเดินดูร้านอื่นรอบๆ ตลาดก็ยังไม่เจอร้านที่โดนใจและโดนเงินในประเป๋า จนแทนบอกว่า งั้นเรากลับไปกินร้านนอกตลาดที่เดินผ่านมาดีกว่า เพราะคิดเลขแล้วบางเมนูยังถูกกว่าด้วยซ้ำ ก็เลยเดินกลับมาร้านนี้

เข้าไปแล้วได้ดูเมนูละเอียดๆ อีกทีแล้วก็พบว่า โว๊ะ ถูกกว่าร้านโทรมๆ ในตลาดอีก แต่สุดท้ายผมเองก็สังอีกนิดเดียวเพราะเริ่มเสียดายเงิน ไม่ค่อยรับรู้ความแตกต่างของซูชิแบบต่างๆ เท่าไหร่ เลยปล่อยให้แทนมีความสุขกับซูชิพวกนั้นไป จบ เรียบร้อย ก็ไปต่อที่ Imperial Palace ที่อีกด้านของสถานีโตเกียว แวะถ่ายรูปสักนิด แล้วก็ตัดสินใจไปชมวิวพระอาทิตย์ตกที่ Yokohama ซึ่งต้องนั่งรถไฟไปอีกสักพัก เป็นอันจบรายการในวันนี้

ที่เซอร์ไพรส์ต่อมาคือ กรที่เดิมจะต้องมีกำหนดการเดินทางมาถึงในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า ต้องเลื่อนการเดินทางอย่างกระทันหันด้วยอุบัติเหตุทางการศึกษา เลยกลายเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงกำหนดการในช่วงวันกลางๆ อย่างยิ่งยวด (ติดตามตอนต่อไป)

สุดท้ายในวันนี้เราก็ไปพักที่โรงแรมแคปซูลใน Kanda ซึ่งจะเป็นที่พักหลักของเราในโตเกียวตลอดทริป ด้วยเหตุผลที่ว่ามันถูกมาก แม้ว่าจะถูกกว่าโฮสเทลไม่มาก ได้แต้มกับเว็บที่ใช้จองคุ้ม (เหยื่อการตลาด) ก็เป็นอันจบวันแรกไปด้วยดี

หมายเหตุ: อันนี้เป็นโพสท์ย้อนหลัง