บุคคลรอบๆ ตัวผมคาดว่าอาจจะเคยได้ยินผมเปรยๆ วลีที่ว่า “อย่าเริ่มสงครามที่ไม่มีวันชนะ”

จริงๆ วลีนั้นก็ดูเป็นเรื่องที่ตรงไปตรงมาอยู่พอสมควร เพราะโดยทั่วไป ถ้าใครคิดจะเริ่มภารกิจอะไรสักอย่างขึ้นมา ก็คงต้องเกิดจากความคาดหวังลึกๆ ว่ามันจะต้องสำเร็จอย่างที่ใจหวัง

แต่เมื่อเราเริ่มรบไปสักพักหนึ่ง ก็อาจจะมีสัญญาณบางอย่างที่ย้ำเตือนให้เรารู้ว่า เราอาจจะกำลังต่อสู้ในสงครามที่เราจะต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้…

สำหรับตัวผมเอง ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ผมคงจัดตัวเองอยู่ในกลุ่มคนประเภทหัวรั้นอยู่สักหน่อย อย่างในสมัยก่อนเวลาเล่น StarCraft ผมเองก็คงจะพยายามสู้จนเลือดหยดสุดท้าย (เช่นการไปซ่อน Pylon ไว้) ทั้งๆ ที่เราเองก็รู้ว่ายังไงเสียเราก็ต้องแพ้จนได้อยู่ดี

แทนที่ผมจะยอมประหยัดเวลาเพื่อไปเริ่มเกมใหม่เร็วๆ กลายเป็นต้องมายื้อยืดเกมที่เราไม่มีหวังอีกต่อไป นึกๆ ดูก็แปลกดี แต่ในตอนนั้น มันคงเกิดจากศักดิ์ศรีที่เราอยากสู้จนเลือดหยดสุดท้าย หรือแม้แต่จากความหวังเล็กๆ ที่จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น เช่นอีกฝ่ายเกิดเน็ตหลุดไปเสียก่อน

…

ถัดมาอีก 15 ปี คำถามนี้กลับมากัดกินจิตใจผมอีกครั้ง

เราจะยอมรับความพ่ายแพ้ มอบคำยินดีให้แก่ผู้ชนะ แล้วเริ่มการต่อสู้ครั้งใหม่

หรือเราจะยอมต่อสู้จนวินาทีสุดท้ายเพื่อรอคอยปาฏิหาริย์ พร้อมๆ กับการแรงกายแรงใจที่ต้องเหือดหายไปในระหว่างทาง…