ใกล้เลือกตั้งเข้ามาทุกทีแล้ว บรรยากาศการแสดงความคิดเห็นบนพื้นที่ต่างๆ ก็ยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อสักครู่นี้ผมย้อนไปอ่านบล็อก Monopoly Parliament ที่ผมเขียนขึ้นตั้งแต่สมัยยังใช้ชื่อ NuttyGM อยู่ ตอนนั้นเป็นช่วงก่อนการเลือกตั้งปี 2548 พอดี นึกย้อนไปก็ใจหายเหมือนกันครับว่า เราก็ไม่ได้คิดเลยเหมือนกันว่าการเมืองไทยจะก้าวดำเนินมาถึงจุดนี้ได้ (ทีแรกจะพิมพ์คำว่าก้าว แต่คิดอีกทีมันมีความหมายในเชิงบวกไปหน่อยเลยไม่เอาดีกว่า)

ถ้าใครมาถามผมว่าผมจะเลือกเบอร์อะไร ผมก็คงตอบเหมือนเดิมอย่างที่ตอบตลอดตั้งแต่มีสิทธิ์เลือกตั้ง คือไม่ไปเลือก (ตั้งแต่มีสิทธิ์มา ไม่เคยไปเลือกตั้งหรือลงประชามติสักครั้งเดียว) โดยที่จุดยืนของผมเองก็คงยังเป็นเหมือนเดิมคือ ผมไม่เชื่อในประชาธิปไตย (ไม่แน่ใจว่าผิดรัฐธรรมนูญมั้ยที่พูดแบบนี้?)

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ได้มีความคิดทางการเมืองที่รุนแรงถึงขนาดที่ว่าอยากจะเปลี่ยนประเทศไทยไปใช้ระบอบไหนหรอกนะครับ (หรือถ้าพูดให้ถูก ต้องบอกว่าไม่ได้มีไอเดียที่ดีกว่าที่ใช้อยู่กันในปัจจุบัน) โดยส่วนตัวถึงแม้จะไม่เชื่อ แต่ก็กล้าพูดว่ายอมรับที่จะอยู่ภายใต้ระบบที่มีอยู่ปัจจุบัน

ในอดีตที่ผ่านมา ผมเองไม่เคยรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไรไม่ว่าใครจะได้ขึ้นมามีอำนาจด้วยวิธีการใด เหตุหนึ่งคงเป็นเพราะมันก็ยังไม่ได้มีอะไรมากระทบกับชีวิตผมเองตรงๆ

แต่ผมเองก็เป็นคนที่ชอบคุยเรื่องการเมืองนะครับ ยิ่งในช่วงนี้ที่การเมืองร้อนแรง การพูดคุยก็ยิ่งสนุกสนานยิ่งขึ้นไปด้วย จะว่าไปมันก็เหมือนถกเถียงกันเรื่องวิทยาศาสตร์นะครับ ฟังคนยกหลักฐาน ยกข้อมูลมาประชันกัน มันก็ประเทืองปัญญาเราดี ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหนก็ตาม

ถึงกระนั้น ก็จะมีความคิดเห็น หรือหลักฐานข้อมูลบางส่วนที่โดยส่วนตัวผมจะรู้สึกรำคาญเวลามีใครยกขึ้นมา และหากจะต้องไปเลือกสักเบอร์นึงจริงๆ คงไม่ใช้ข้อมูลหลักฐานเหล่านี้มาประกอบการพิจารณาเลย ซึ่งผมจะขอยกตัวอย่างมาบางส่วน ได้แก่

1. เรื่องรัฐบาลสั่งฆ่าประชาชน (หรือในทางกลับกัน หาว่าอีกฝ่ายเป็นต้นเหตุที่ทำให้มีการปะทะ) เพราะผมคิดว่า มันไม่มีรัฐบาลโง่ที่ไหนจะสั่งฆ่าประชาชนให้ตัวเองลำบากอยู่แล้วล่ะครับ และเหตุการณ์ในครั้งนั้นผมว่ามันวุ่นวายเกินกว่าที่เราจะจับต้นชนปลายและสรุปได้ว่าใครเริ่มโจมตีใคร ต่อจะให้มีความพยายามในการสืบสวนเท่าไหร่ความจริงก็ไม่มีวันกระจ่าง การที่จะยกความผิดให้กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโดยปริยายมันจึงเป็นความคิดที่ตื้นเขินเกินไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่มีคนตายนะครับ แต่ผมก็กล้าพูดว่าเพราะผมไม่ใช่ญาติพี่น้องกับคนเหล่านั้น ก็คงไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเท่ากับคนอื่น แต่เวลาเห็นฝ่ายนั้นเอาคนตายมาอ้าง ก็แอบหมั่นไส้ว่า ถ้าคนที่ตายไม่ใช่พวกเดียวกัน จะโวยวายอะไรขนาดนี้มั้ย ตัวเองก็กำลังเอาความตายของเค้ามาใช้เป็นเครื่องมือทางการเมืองน่ะแหละ อย่ามาอ้างอะไรให้มากเสียนักเลย
2. ตรรกะหนังสติ๊ก ที่ใช้เป็นการประกอบเพิ่มความรู้สึกว่าฝ่ายเสื้อแดงคือฝ่ายไร้กำลังไม่มีทางสู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพยายามอ้างจากภาพสื่อที่ออกมา ประการแรกเลยคือ การที่มีภาพของหนังสติ๊ก มันไม่ได้แปลว่ามันมีหนังสติ๊กอย่างเดียว เช่นเดียวกับปริมาณภาพจากฝ่ายต่างๆ ที่พยายามเอามาถกเถียงกันว่าใครทำอะไรใครก่อนด้วยความรุนแรงเท่าไหร่ เพราะผมเองก็เป็นคนที่คลุกคลีกับการทำงานกับสื่อ (หมายถึง media ที่แปลว่า medium ไม่ใช่หมายถึง press) ทำให้ผมรู้ว่าภาพนั้นปรุงแต่งได้ง่าย โดยไม่จำเป็นต้องแก้ไขให้ถือว่าเป็นการโกหก ไม่ว่าจะจากการตกแต่งสี การตัดกรอบ (crop) การเลือกถ่าย เลือกนำเสนอ เป็นต้น และข้อมูลด้านปริมาณก็ตอบได้ยาก แม้ว่าอาจจะเป็นผลทางสถิติ แต่ว่าก็ไม่มีอะไรที่ยืนยันได้ว่าเป็นข้อมูลที่น่าเชื่อถืออยู่ดี ดังนั้นการเชื่ออะไรจากแค่ภาพถ่าย ไม่ว่าจะฝ่ายไหน ผมจึงไม่คิดว่าเหมาะที่จะนำมาพิจารณา
3. ไม่เอาคนเผาเมือง เหมือนกันคือ การจะตัดสินว่าอีกฝ่ายไม่ดี จากการเกิดเพลิงไหม้ที่ยังไม่ทราบผู้กระทำแน่ชัด ก็ดูจะตื้นเขินเกินไป
4. เรื่องโกงๆ เพราะยังไงการเมืองมันคือการเข้าไปเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองอยู่แล้ว (เพียงแต่ในกระบวนการของการทำเพื่อตัวเอง เราจะทำเพื่อคนอื่นจนคนอื่นเค้ายอมรับและโอเคให้เราได้ประโยชน์หรือเปล่านั้นมันอีกเรื่อง) มันเลยน่ารำคาญเวลาจะอ้างกันเรื่องโกง เพราะจะรัฐบาลไหนมันก็โกงทั้งนั้นแหละ
5. หุ่นเชิด จะอภิสิทธิ์หรือยิ่งลักษณ์ก็เถอะ ผมคิดว่ามันไม่แปลกและไม่ผิดที่จะมีคนที่มาเป็นเบื้องหน้าเพื่อทำอะไรแทนใคร คนหน้าตาดีมีสง่าราศีพูดเก่ง เป็นฝ่ายไหนก็ต้องอยากเอามาเป็นเบื้องหน้าทั้งนั้นแหละครับ เพราะยังไงโลกนี้ก็ยังมีคนตัดสินคนที่หน้าตาอยู่ อย่างผมพูดตรงๆ เลยครับว่าอยากเห็นหน้าอภิสิทธิ์บนจอทีวีมากกว่าหน้าทักษิณ เพราะมันงามตากว่า

จริงๆ บล็อกนี้ก็ล่อเป้าอยู่พอสมควร แทนที่จะมัวแต่เม้าท์อดีตรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาฯ เอาเป็นว่า ผมไปทำอะไรๆ ในเรื่องการศึกษาของผมต่อดีกว่าครับ