Death is all around.

ความตายอยู่รอบตัว ชีวิตนี่มันช่างเปราะบางเหลือเกิน…

ย้อนไปสมัยผมจบ ม.6 ใหม่ๆ ผ่านไปไม่กี่ปี ก็ได้ยินข่าวคราวที่เพื่อนร่วมระดับชั้นเสียไป ในใจตอนนั้นก็รู้สึกใจหายพิลึก แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำได้ดีคือ เวลาไล่เลี่ยกันนั้น ผมมีโอกาสได้เจอกับอาจารย์ที่โรงเรียนท่านหนึ่ง และพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ มีคำเปรียบเปรยหนึ่งที่อาจารย์พูดและผมจำได้ดี

เดี๋ยวมันก็จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อนๆ ที่เรารู้จักก็จะค่อยๆ หายไป เหมือนใบไม้ที่ร่วงมาทีละใบๆ จากต้นไม้

สิบปีผ่านไป ภาพใบไม้ร่วงหล่นจากต้นก็ปรากฎให้เห็นเรื่อยๆ ในชีวิต และราวกับว่ามันจะถี่ขึ้นเรื่อยๆ

และวันนี้ ปรากฎการณ์นั้นก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

ถึงผมจะพอสังหรณ์ใจมาได้สักพักใหญ่ๆ แต่ก็อดรู้สึกเสียดายไม่ได้ ทั้งๆ ที่เราน่าจะมีโอกาสได้ถามไถ่ถึงอาการที่เป็นมากกว่านี้ หรือแม้แต่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมเยียนให้กำลังใจ ซ้ำร้ายในช่วงเวลาสุดท้ายผมก็ดันอยู่ต่างประเทศเสียอีก

ผมเปิดข้อความในแชท เลื่อนอ่านข้อความที่พูดคุยกันสัปดาห์ก่อน ตอนนั้นยังดูสนุกสนาน คงไม่ได้คิดว่าเหตุการณ์จะมาถึงจุดนี้ในวันนี้

ถึงผมจะไม่ได้เศร้าโศกอะไรมากมาย เพราะใจเองก็อาจเริ่มคุ้นชินกับเหตุการณ์แบบนี้ และสถานการณ์นี้ก็ดูจะมีเวลาทำใจมาสักพักใหญ่ๆ

แต่มันก็อดทำให้เรารู้สึกถึงความเปราะบางของชีวิตเสียไม่ได้

จนกว่าวันที่จะได้พบกันใหม่

รัก